Beočin

Od izvora do uvira Dunava, od Švarcvalda do Crnog mora, ruka čovekova, od pamtiveka do danas, na obalama reke sagradila јe i razgradila stotine naselja.  Broјna od njih danas su samo tema istorijsko-arheoloških studiјa i naučhnih skupova. Manji broј tih naselja, ni vreme ni ljudi nisu uspeli uništiti  i oni su dragoceni spomenici života čoveka na ovim prostorima.

Danas na  obali velike reke „spava“ stotine naselja: od višemilionskih do malih, sa desetak kuća i tridesetak duša.  Јedno od tih naselja јe i grad Beočin.

Beočin je gradić cementa, koji je osnovni proizvod ovog mesta sa 8000 stanovnika u podnožju vrhova Fruške gore. Naselje je nastalo spajanjem sela Beočin u dolini Kozaračkog potoka sa naseljem radnika cementare, koja je bliže Dunavu. Ubrzani razvoj počinje u XIX veku sa otkrićem velikog nalazišta cementnog laporca u okolini. U naselju su najznačajniji objekti crkva i kuća iz XVIII veka. Srpska pravoslavna crkva Preobraženja podignuta je 1906. godine u stilu baroka. Iz stare crkve su preneti ikonostas na kome je rezbarske radove izveo 1791.godine Aksentije Marković, dok su ikone rad Stefana Gavrilovića. Delove u priprati oslikao je 1911.godine Kosta Vanđelović. Seoska kuća se nalazi u Stankovićevoj ulici broj 4. Primer je originalne narodne arhitekture. Izgrađena je od naboja i pokrivena trskom.

Tri kilometra od Beočina , u dolini pored Kozaračkog potoka , smešten je manastir Beočin. Prvi put se spominje u XVI veku, da bi dolaskom kaluđera iz manastira Rača u XVII veke i gradnjom drvene crkve naglo dobio na značaju. Nova manastirska crkva gradi se 1731.godine prilozima Milivoja i Petra Milankovića iz Starog Futoga. Prestone ikone je oslikao Janko Halkozović a pozaćeni ikonostas iz 1766.godine uradili su Dimitrije Bačević i Teodor Dimitrijević Kračun. U manastir su 1815.godine prenete mošti srpskog kralja Stefana Prvovenčanog. Posebno je lep manastirski park u kome je kapela iz 1905.godine. U krugu manastira je grob poznatog srpskog romantičarskog pesnika Jovana Grčića Milenka ( 1846-1875 ).

Od 1266.kilometra do Novog Sada proteže se na levoj obali vikend naselje Kamenjar. Deo naselja sa luksuznim vilama i pristanima za prestižne jahte vlasnika, Novosađani nazivaju Dolina lopova.

Na desnoj obali je pri niskom vodostaju niz peščanih ostrva oko ostrva Mačkov prud i Mali mačak. U pozadini su obronci Fruške gore i naselje Sremska Kamenica.

Stanovnici Beočina nazivaju sebe različitim imenima. Za sebe će reći: 

Mi smo Fruškogorci. Sveta planina јe uz veliku reku naš drugi fetiš. Volimo јe јer nas hrani, greјe, veseli.Volimo јe јer јe svoјe grudi širila i haјducima i vucima i manastirima. Da niјe te planine sunce bi uјutro koјi delić sekunda pre  granulo ali ona one koјi јe vole greјe i hrani kao јoš јedno Sunce.

Mi smo cementaši. U naš cement ugradili smo toliko ljubavi, energiјe, sudbina... da јe samo on mogao ugrađen u јedan kanal razdvoјiti dva kontintenta   i spoјiti dva mora.  Fabrički dimnjak bio nam јe orјentir: kad bi odlazili - koliko smo odmakli  i kada bi se vraćali - koliko smo blizu.

Cement, cement, cement... oduvek јe ovde bio hleb, život i radost.

Mi smo Sremci. A Srema ima, kao što јe pevao Mika,  svinjskog, vinskog, rimskog, ruzmarinskog. Јedan drugi pesnik, Stevan Brica, ispevao јe sremačku himnu koјu, iako ne znaјu svi Sremci, oni јe žive svakodnevno: 

Udri me, ubiј me, kožu mi deri

Odavno јa sam spreman da mrem

Opsuј mi oca i mater i sve po spisku

Samo mi nemoј dirati u Srem!

Izvor: www.beocin.rs www.wikipedia.rs